هیئت

یا رب نظر تو برنگردد 

آسمون صافه و آبی. اما می‌باره. 

شده نقل این ماه‌های من. 

و سوالی که همیشه تو کل این چند ماه باهامه اینه که "چته آخه تو دختر؟" 

یا رب نظر تو برنگردد
امشب که نمی‌دونم شب چندم قرنطینه بود بعد شام مفصل سال نو رفتیم تو بالکن و به صدای سکوت گوش کردیم.
این حجم از سکوت واسه رم سه میلیونی عجیبه. خیلی خیلی عجیبه.
صداهایی که همیشه بودن اما نشنیده بودمشون هم سر و کله‌شون پیدا شد.

یا رب نظر تو برنگردد
از وقتی اومدم این طرف فهمیدم چقدر محتاج بودم اما خودمو دست بالا فرض می‌کردم.

یا رب نظر تو برنگردد
الان توی رم دقیقا یک ماه و چهار روزه ام. مثل یه فسقلی که داره راه می‌ره و با تحیر به دنیای دورش نگاه می‌کنه. به فرهنگ و عادت مردم. به اتمسفر اینجا.
این یک ماه چه طور بوده؟ نمی‌دونم!
بگم گیج؟ بگم دنبال کشف؟ بگم سر در گریبان و مشغول خود؟ یا همش با هم؟

یا رب نظر تو برنگردد
شنبه صبح پیام دادم رو گروه سه تاییمون که این چیزایی که واسه صبحانه خریدم سیرم نمی‌کنه. بحث نون شد و خوردنی. سه تایی که آنلاین شدیم تماس سه نفره گرفتیم واسه اولین بار. حرف زدیم، حرف زدیم و بازم حرف زدیم. وسطاش می‌گفت اینجا اینترنت ضعیفه. ملت تو خیابونن اما فکر نمی‌کردم جدی باشه.
بازم حرف زدیم.

یا رب نظر تو برنگردد 

دیروز تو اتوبوس نشسته بودم به اینکه کارهام تو چند روز قبل چه طور پیش رفته بود فکر می‌کردم.

"اگر امور دانشجویان بگه باید روال اداریش طی بشه چی؟ اگر تایید مدرک سر وقت انجام نشه چی؟ اگر دارالترجمه سرش شلوغ باشه کارمو قبول نکنه چی؟ "

یا رب نظر تو برنگردد

یه وقتایی هست که کلی زور می‌زنی و جون می‌کنی کلی خودتو خفه می‌کنی و به در و دیوار می‌زنی اما تهش از توان تو خارج میشه دیگه کاری از دستت برنمیاد و فقط می‌تونی منتظر نتیجه بمونی.